اشعار

او وجودش همه نور و نَفْس ما ظلمت محض           زده‌ام مِی زِ سبویش همه‌اش رحمت محض

ما فـقـیریم همه محـضر او چون طفـلی           که بَرَش نیست پَشیزی، همه‌اش حیرت محض

فَرّ و جاهش به زبان نیست توان، گفتن، لیک           خودش از حُسن عطا کرده به ما جرأت محض

سر سپردن به سرایش همه دم شیرین است           گرچه بینا نَبُوَد دیده بر آن حشمت محض

سر ما خاک قدم‌هاش چه خوش جرأتی است           خلوت دم به دم شاه و دمی صحبت محض

بوسه بر خاک قدومش هدف عُمر من است           بوسه و خواهش عذر و طلب فرصت محض

دست‌ها چون به ضریحش برسد شیرین است           قلب عشاق بود مملـوِ از حاجت محض

حـرمش مـأمن سرگـشـتۀ ناچیزی است           که نباشد و نبودست به جز زحمت محض

از چشم‌ گـریه مـانَد و از گـریه عزّتش            از جــام بــاده مـانَـد و از بــاده لـذّتـش

فرمود امام صادق ما روضه جنّت است            دنـیـا جـهـنم است بـرو سـمت جـنّـتـش

ما را حـسین، بهر خودش انتخاب کرد            ایـنجـا کـسـی نـیــامـده الا به دعـوتـش

عرفان ناب چیست؟همین گریه بر حسین            صدسال فیض ریخته در نیم ساعـتـش!

تا زنـده‌ای به هر نـفـسی یا حسین‌ بگو            فـردا میان قـبر تو هـسـتی و حـسرتش

یک روز هم شبیه به حُر می‌خـرد مرا            بخـشـیـده می‌شـویـم هـمه در نهـایـتـش

آنـکـس که کـار کـرد بـرای عـزای او            حـتـی عــبـادت اسـت دم اسـتـراحـتـش

صـد بـار قـهــر کــردم و دنـبــالم آمــده            مـانـدم دگر چـکـار کـنـم از خـجـالـتش

خـون حـسـیـن قـاطـی کـرب وبـلا شده            صد مرده زنده می‌شود از بوی تربتش

جان داشت و به خیمه او حمله‌ور شدند            فابک علی الحسین! شکـستـند حرمتش

تا گلو گریه کند، بُغض فراهم شده است           چشم‌ها بس که مُطَهَّر شده، زمزم شده است

نه فقط شاعر این شعر عزا پوشیده‌ست!           واژه‌هایش همه، همرنگ مُحَرّم شده است

ظهر داغی‌ست، عطش‌ریزی روحم گویاست           از سرم سایۀ طـوبانـفـسی کم شده است

»هر که دارد هوسش» نه! عطشش بسم‌الله           راهِ عشق است و به این قاعده مُلزَم شده است

سوگوارانِ شما، مرثـیه‌خوانِ خـویش‌اند           بی‌سبب نیست که عالم همه ماتم شده است

»من مَلک بودم و فردوس برین» می‌داند           این مَلک شورِ که را داشت که آدم شده است

من نه مَـداحـم و نه مـرثـیـه‌سـازم - امّا           سرفراز آن‌که به توفانِ شما خم شده است

این صورت سپید، به سرخی اگر رسید            کارم ز اشک با تو به خونِ جگر رسید

ما مثل ابـر وارث دریا شدیم و حـیف            از بی‌کران عشق به ما چشم تر رسید

هر کس به قدر وسع خود از عشق سهم برد            دریا دلی به آب و به آتش شـرر رسید

در آب و آتـشـیم که از داغ تـو به مـا            چشمی شبیه رود و دلی شعله‌ور رسید

این چـشـم‌ها لـیـاقـت بـاران نـداشـتـند            از برکـت حـسین به ما این هنر رسید

آغاز کـربلا دل و انجـام آن سر است            شاید که با تو قصۀ ما هم به سر رسید

ای مهـربان‌تـرین کم ما را قـبول کـن            شاید بـلای عـشق به ما بیـشـتر رسید

هرکس که در معامله با دوست غم خرید            حتی اگر زیـاد خـریـده‌ست، کـم خرید

قبل از الست بود که ما گریه کن شدیم            ما را برای روضۀ خود در عدم خرید

اصلا دلـیل خـلـقـت ما نوکـری اوست            این شد که در دل هـمۀ ما حـرم خـرید

گـفـتـیـم روسـیـاهـی مـا را نـمـی‌خـرد            دیـدیـم از قـضا هـمه را با کـرم خـرید

قـیـمـت گـرفـتـه بـود دل رو سـیـاه مـا            وقتی حـسـین میـوه گـنـدیـده هم خـرید

یک قطره اشک شافع روز قیامت است            ما را حسین فـاطـمه با این رقـم خـرید

در استکان ساده چرا چای می‌خوریم؟            بـاید برای مجـلـس او جـام جـم خـریـد

خـواهـیم دیـد روز قـیـامت که فـاطـمه            یک قوم را به نرخ دو دست قلم خرید

افـتـاده دست و پـای دلـم، زیر پـای تو            احـرام بـسـتـه‌ام به صـفـا و مـنـای تـو

آن کعبه‌ای که ساخته شد در حجاز، هم            مُحـرم شده است دور سر کـربلای تو

رکن عـراقی حـرمت سمت مکه است            افـلاک در زیارت صحـن و سرای تو

رکن یـمـانی حـرمـت سـمـت عـلـقـمـه            از تـل زیـنــبـیـه شــدم مــبــتــلای تـو

زمزم دخیل بسته به دست فرات و مشک            واجب شده است حکم عطش با دعای تو

میقـات و مشعر و عـرفاتم فـقط همین!            یک اربـعـین پـیاده؛ سـوی نـیـنوای تو

آن دم قبول می‌شود این حج، که در حرم            با ذکـر یا حـسـیـن! بـمـیـرم، بـرای تو

پر می‌کشد به حُرمت تو فطرس ملک            وقتی شده است مرهم زخمش دوای تو

کی می‌رسی غـریب مدیـنه به کـربلا؟            پُر می‌شـود زمانه ز حـال و هـوای تو

داغ تو بر سیـنۀ ما رنگ ماتم می‌کشد            حـنـجـره از مـاتـمت آهِ دمـادم می‌کـشد
با حسینی می‌چکد اشک از دو چشمان پدر            مادرم روی سر خود چادر غم می‌کشد

روز و شب گریه‌کنت هستیم ما تا زنده‌ایم            بر جراحت‌های تو اشک است مرهم می‌کشد
قـطره‌ای گـریه برای تو نجـاتم می‌دهد            جورِ اعـمال بدم را اشکِ نم‌نم می‌کشد
نیست با ارزش‌تر از پیراهن مشکی‌مان            تا شـما بـالا مرا شال عـزایـم می‌کـشد
چه قَدَر خوب است زهرا صاحب بزم عزاست            چائی روضه به اذن فاطمه دم می‌کشد
ایستاده پشت در مهمان نـوازی می‌کند            زحمتِ ما را خودش با قامت خم می‌کشد
گریه‌کن‌ها را صدا کرده برای نوکری            سینه زن‌ها را خودش تا زیر پرچم می‌کشد
نوکری کن خوب؛ میزان عمل را فاطمه            با تـرازوی خودش ماه محـرم می‌کشد

عـمـری‌ست عـبـد این درم الحـمدلله            در خـیـمـه‌هـایـت نـوکـرم الـحـمد لله

مادر مرا با شیر روضه پرورش داد            رحـمـت بـه شـیـر مـادرم الـحـمـدلله

از کودکی تا سن پیری سقـف هیأت            شـد ســایــۀ بــالا ســرم الــحــمـدلله

حال‌دلم با یاحسین روضه خوب است            بـا تـو هـمـیـشـه بـهــتـرم الـحـمـدلله

این روضه‌ رفتن سجده‌های شکر دارد            ای رازق چــشــم ‌تــرم الــحــمــدلله

من شادی‌ام را می‌فروشم هر محرم            با آن غـمـت را مـی‌خـرم الـحـمـدلله

بالی‌ شـکـسـته دارم و با بال ‌روضه            تـا عـرش ‌اعـلـی مـی‌پـرم الـحـمدلله

با سینه‌زن‌های شما یک عـمـر گفتم            وا اکـبـرم، وا اصـغــرم الـحــمـدالله

نـام تـو اذانی‌ست که از روی مـنــاره            انـداخـتـه در سـیـنـۀ مـا شـورِ دوبـاره

لـب تر نـکـنی نیز فـدایـی تو هـسـتـیم            عــشــاق نـدارنـد نــیــازی بـه اشــاره

رازی‌ست در این آتش عشق تو، وگرنه            ایـنگـونه نـمـی‌زد به دل خـلـق شراره

عمری‌ست که با روضه انیسیم و دل ما            هرگـز نـرود جـای دگـر در پی چـاره

این دوریِ از کرب و بلا چند صباحی‌ست            انـداخـتـه دیـگـر نـفـسـم را به شـمـاره

سـرگـرم مناجـات شدی در دل گـودال            تا اینکـه جـهـان را بکـشانی به نظاره

ای یـوسف زینب! که دریـدنـد تنت را            زیـنب چـه کـنـد با غـم پـیـراهـن پـاره

اگـر مرا نـظـر لـطـفـت انـتخـاب کـند            مـرا که ذرّه‌ام عـشـق تـو آفـتـاب کـند
رهـیـن مـنّت عـالـم نـمی‌شـوم هرگـز            اگر حـسـین مرا نوکـرش خـطاب کند

چه راحت است عروج شکسته بالانت            چـرا که بـا تـو خـدا آه را ثـواب کـنـد
دلـش اسـیر زمـانـه نـمی‌شـود هرگـز            هر آنکه نام تو در قـلبش انقـلاب کند
اگـر چه کـس به حـسـابـم نـیاورد امـا            خـدا کـند که نگـاهت مرا حساب کـند
به سنگ تیـره اگر اشک نوکرت افتد            «به آسمـان رود و کـار آفـتـاب کـند»
به قلب تیـره اگـر نقـش مهـر تو افـتد            زهیر گـونه جـهان را دگر جواب کند
در این زمانۀ بن بست و بی‌سرانجامی            مگر شمیم خوشِ روضه فتح باب کند
در آن سـیـاه شـب نـاگـزیـر تـنـهـایـی            امــیـد آمـدنـت رفـع اضـطـراب کـنـد

کدام خاک شبیه زمین کرب و بلاست؟            کدام روزِ دگر مثل روز عاشوراست؟

در این زمـانـۀ درد آفـریـنِ غـم پـرور            کدام خاک به جز تربت حسین شفاست؟

شـبـیه گـنـبـد نـورانی‌اش مگـر داریـم؟            به زیر قـبّه بیا، تُـقـبَـلُ الـدعا اینجـاست

مـقـام زائـر او را چگـونه وصف کـنم            که حسرت همه در روز محشر کبراست

چنان لـبالـبـم از شوق کـربـلای حسین            که جان اگر بسپارم در این طریق رواست

همیشه عـشق زیـارت به سـیـنه‌ام بوده            هزار شکر که خیر مرا خدا می‌خواست

اگر صدا زده هل من معین امام حسین            به فکر یاری خود نیست فکر یاری ماست

نـمـانـد نــام یــزیـد و یــزیــدیــان امــا            نگـاه کـن همه جا نـام سـید الشهـداست

گـذشـته است اگر سـال‌های پـی در پی            ولی هنوز عـلم‌های عـشق پا برجـاست

ولی هـنوز حسین و مسیر او باقی‌ست            مسیر عالـم و آدم اگر به سوی فـناست

گـنـاهـکـار تـرینم ولی به روز حـساب            حساب گریه‌کن روضه از بقیه جداست

به هر بـهـانه بـرای حـسـین می‌بـاریـم            که گریه یاری غم‌های مادرش زهراست

دنــیـای بـی‌تـو رنـگ آسـایـش نـدارد            این زنـدگی بی‌عـشق تو ارزش ندارد

ما را مران از خانه‌ات چون هیچ جایی            انــدازه ایـن خـــانــه آرامــش نــدارد

حُب تو شرط بخـشش اهل گـناه است            بـیـچـاره آنـکـه بـاب آمــرزش نـدارد

جز در عزای تو که اندوهی عظیم است            چـشــم تــرم انـگـیــزه بــارش نـدارد

بـدجـور دلـتـنـگ غـروب کـربـلائـیـم            گریه‌کنت غیر از همین خواهش ندارد

این زندگی بی‌عشق تو همزاد مرگ است            بی‌عـشق تو این زنـدگی ارزش ندارد

سرت اگر چه در آن روز رفت بر سرِ نی           نخـورد دشمنت اما جُـوِی ز گـندم ری

سری که بود دمادم به روی دوشِ نبی           سری که بر سرِ نی شد به جرم حق‌طلبی

سرت شریف‌ترین سجده‌گاهِ باران است           سـرت امـانتِ سنگـینِ روزگاران است

منـم مسافـر بی‌زاد و بـرگ و بی‌توشه           سلامِ من به تو، ای قـبله‌گـاهِ شش‌گوشه

ســلام وارث آدم، ســلام وارث نـــور           سلام مصحف و تورات و انجیل و زبور

سـلام مـا بـه تـو ای پـادشـاه درویـشان           چه می‌کـنند ببـین با تو این کج‌اندیـشان

تو آبـروی شـرف، آبـروی مرگ شدی           کتاب وحی تو بودی و برگ برگ شدی

تو در عراقی و رو کرده‌ای به سمت حجاز           مـیان مـعـرکه هـم ایـستـاده‌ای به نـماز

بخـوان که دل به نـوایی دگر نـمی‌بـندم           که خـورده تـیر غـمـت بر دوازده‌ بـندم

چه بـا مـرام شـمـا کـرده‌انـد بـی‌دیـنـان           هـزار بـار تو را سـر بـریـده‌انـد اینـان

چه سود بعدِ تو چون برده، بندگی کردن           حـبـاب‌وار، یــزیــدانـه زنـدگـی کـردن

حسین گـفتن و دل باختن به خویِ یزید           بدا به غـیرت ما کـوفـیانِ عـصر جدید

چه زود در کنفِ رنگ و رِیب فرسودن           مـدام بـردۀ تـزویـر و زور و زر بودن

چه سود دل به غمت دادن و زبانم لال           حسین گفتن و.. آتش زدن به بیت‌المال

حسین، کـوفی پیـمـان‌شکـن نمی‌خواهد           حـسـین، سـیـنه‌زنِ راهـزن نمی‌خـواهد

حسین را، ز مرامش شناختن هنر است           حسین دیگری از نو نساختن هنر است

» بزرگ فلـسفۀ قـتل شاه دین این است           که مرگ سرخ به از زندگی ننگین است«
شبی رسیده ز ره، شب نگو، بگو سالی           ببـیـن ز خـواجۀ رنـدان گرفـتـه‌ام فـالی

»نـماز شـام غـریـبان چو گریه آغـازم           به مـویـه‌های غـریبـانه قـصه پردازم«

سلام، کوهِ غـم و کوهِ صبر و کـوهِ بلا           سـلام، حــنـجـرۀ بـی‌بـدیـل کـرب‌و بـلا

تو با مـرامِ حـسینی میان کـوفه و شـام           بنـای ظـلـم فـرو ریـخـتی به تـیغ کـلام

بگو به ما که به گوشَت مگر چه خواند حسین           بگو! مگر ز لبانش چه دُرّ فشاند حسین

بگو که گفت من این راه را به سر رفتم           به پـای‌بـوسیِ این راهِ پُـر خـطـر رفـتم

تو هم به پای برو ما نگاهمان که یکی‌ست           مراممان که یکی رسم و راهمان که یکی‌ست

بگو که گفت: هلا نور چشم من زینب!           بخوان به نام گل سرخ در صحاریِ شب

بخـوان که دود شود دودمـان دشمن تو           بنای جـور بلرزد ز خـطبه خـواندن تو

نـبـیـنـمـت که اسـیـر حـرامـیـان بـاشی           اسیـر فـتـنه و نـیـرنگ شـامـیان بـاشی

که در عشیرۀ ما عشق، ارث اجدادی‌ست           اسارت است که سنگِ بنای آزادی‌ست

سلام ما به اسـارت، سلام ما به دمشق           ســلام مـا بـه پـیـام‌آورِ قــبـیـلـۀ عـشـق

ببـین نشـسته به خون، مقـتل لهـوفیِ ما           گرفـته رنگِ فـغـان نامه‌هـای کوفیِ ما

شرابِ نور که هشیار و مست خورده تویی           که گفته‌ است که کشتی شکست‌خورده تویی

سرت اگر چه در آن روز رفت بر سرِ نی           نخـورد دشمنت اما جُـوِی ز گـندم ری

حال ما در غـم عـظـمای تو دیدن دارد            در غـمِ تـشـنگی‌ات اشک چکیدن دارد

تو بخوان باز بخوان باز که از لب‌هایت            صوت قرآن به روی نیزه شنیدن دارد

چـقدر بـوی دل و مـوی پریـشان آورد            از سر نـیـزه نـسیـمی که وزیـدن دارد

خـیزران بر لب تو می‌زند آتش بر دل            مـی‌کــشـم آه کـه ایـن آه کـشـیـدن دارد

گـاه گـاه از دل آشـفـتـۀ خود می‌پـرسـم            غنچه‌ای خشک که پرپر شده، چیدن دارد؟

عـیـد قـربـان شده و نـوبت تـو شـد اما            خـنجر این بار چرا قصد بریدن دارد؟

کــاروان تـو کـجـا و مـنِ خـسـتـه امــا            دل من هم به خـدا شـوق رسیـدن دارد

ما را اسـیـر هـجـر شه بی کـفـن مکـن            تـنـبـیه‌مـان به فـاصـله انـداخـتن مکـن

مـن آمـدم به خـیـمـه تـو تـا بـبـیـنـمـت            حـال مـرا چـو حـال اویس قـرن مکـن

یا رب قسم به پنج نمازی که خوانده‌ایم            مـا را جـدا ز خانه این پـنـج تن مکـن

ما را خـدا ز خاک حـرم آفـریـده است            ما را شبیه خویش تو دور از وطن مکن

با اشک چـشـم کـار گـدا پیـش می‌رود            بی‌گریه بین روضه مرا سینه‌زن مکن

با پهلوی شکـسته کـفن دوخـت فـاطمه            ای شمر، بی‌وضو کفنش را به تن مکن

هرچه که داشتی همه غارت شده حسین            دیگـر اشـاره‌ای به عـقـیـق یـمن مکـن

السـلام ای امـام نـوکـرهـا            پـاسـخـت الـتـیـام نوکـرها
عشق یعنی حسین و دیگر هیچ            هست حرف تمـام نوکرها

یا حسین است آخرین حرف و            مُـهـر حُـسن خـتام نوکرها
غبطه‌ها می‌خورند در محشر            شـهـدا بـر مـقـام نـوکـرهـا
عشق دنیا به کام بعضی‌ها            عـشـق آقـا به کـام نوکرها
درِ این خانه هست موی سفید            پـرچـم احــتـرام نـوکـرهـا
عطر ارباب می‌رسد تا حشر            از مــزار تـمـام نـوکـرهـا
ذرّه‌ای از تبار خـورشیدند            نـور دارد مـرام نـوکـرهـا
به فـدای لـبـان عـطـشانت            هست تکـیه کـلام نوکـرها
روضۀ زخم‌های گودال و            گـریـۀ مـسـتـدام نـوکـرهـا

از میان روضه‌ها هر سالکی رد می‌شود            روح سرگردان او روح مجّرد می‌شود

غالباً دور از حرم خیلی مصیبت می‌کشم            غالباً دور از حـرم آنچه نـباید می‌شود

در به رویم بسته تا که باب توبه وا کند            شکر حق که رحمت خاصش مشدّد می‌شود

آنقدر تحـویل می‌گـیـرد تـفـضل می‌کند            آدم نـابـاب هم ایـنـجـا مـقـیّـد مـی‌شـود

شهرتش در عرش از کرببلا بالاتر است            او سفارش می‌کند نوکر زبانزد می‌شود

فیهِما عِینانِ تَجریان دو تا چشمی است که            بین جنّت نیز گریان دو مرقـد می‌شود

این حرم توحید محض و آن حرم آئینه‌اش            بین عباس و حسین، عالم مردّد می‌شود

از نجف تا کربلا چون سفره‌دارش مجتباست            بیشتر از هر مسیری رفت و آمد می‌شود

ترس دارم قاتلش را هم ببخشد در جزا            من حسین را می‌شناسم، او بخواهد می‌شود

پیکرش را تیغ و نیزه پاره‌پاره کرده است            زیر پا یک جلد قرآن، صد مجلد می‌شود

اسب‌ها را یک به یک از سینه‌اش رد می‌کنند            مادرش بر سر زنان از پیش او رد می‌شود

عود تا عود است باید در پی مجمر بیفتد            رزق ما باید به دست ساقی کوثر بیفتد

نفس سرکش را به بند معرفت باید ببندی            جنگ باید در ید مردان جنگـاور بیفـتد

تا توان داری بیا جبران لغزش‌های خود کن            توبه را نگذار تا به ساعت آخـر بیـفـتد

دود بی‌دینی به چشم مردم دین‌دار رفته            آتش غفلت به جان چوب خشک و تر بیفتد

فیض پشت در نشستن را نگیرد کاش از ما            آن امیری که به پای او سر نوکر بیفتد

هر چه بد باشم یقین دارم که او خوب است با من            طفل بازیگوش کی از چشم یک مادر بیفتد؟

در ثواب روضۀ ارباب این بس که جهنم            سرد خواهد شد اگر اشکی ز چشم تر بیفتد

کاش می‌مـردیم از داغ عـلیِ اصغر او            کاش محشر کار ما دست علی اکبر بیفتد

جان زهرا را به لب می‌آورد وقتی حسینش            اولاً بی‌جـان و تـشنه ثانیاً با سر بیـفـتد

مادرش گیسو پریشان می‌کند وقتی ببیند            شمر با خنجر به جان گودی حنجر بیفتد

آه از آن لحظه که انگشتر از انگشتت در آمد            نیزه‌ای را که سنان کوبید از پشتت در آمد

عمریست در هوای غمت گریه کرده‌ام            با گریه‌هـای محـتـشـمت گریه کرده‌ام

من روضه‌خوانم و غم تو می‌کشد مرا            با داغ و درد با اَلـمـت گـریـه کـرده‌ام

چشمم به دست‌های میان‌دار بوده‌است            با ضرب سـینۀ دو دمت گـریه کرده‌ام

خـیـرُالاُمـور زنـدگـیـم روضـۀ تو شد            در زیر سـایـۀ عـلـمـت گـریـه کرده‌ام

هم دست داده‌ای و هم انگشتری حسین            از این سخاوتت، کرمت گریه کرده‌ام

ابن الشبیب روضه داغت شدم چـقـدر            از غـصۀ سـپـاه کـمت گـریـه کـرده‌ام

مَن بَـکَّـتِ الـسَـمـاءُ شـنـیـدم و، بعد با            اهـل خـیـام مـحـتـرمت گـریـه کرده‌ام

من خواب دیده‌ام که شبی زائرت شدم            تنها نشـسته در حـرمت  گریه می‌کنم

از این جهان، گدائی‌ات آقا برایِ ماست            پس ماندگار در همه عالم برایِ ماست

در مجـلسِ عزایِ شما سـیـنه می‌زنـیم            یعنی که وقف روضه‌تان دست‌هایِ ماست

این پـیـرهـن سـیـاه عـجـب آبـرو دهـد            پیـراهنِ غـلامی‌ات آخـر ردایِ ماست

در زیر سایۀ عـلـمت صف کـشـیده‌ایم            بی‌خود نیست کلّ جهان در لوایِ ماست

هر جا حـسین گـفـته شود اهلِ گریه‌ایم            نامِ حـسین درهمه جا کـربـلایِ ماست

ما را مـریضِ عشق قـلـمداد می‌کـنید؟            ای روضـه‌ها همه دار الـشـفایِ ماست

باشد قـبـول نـالـۀ زهـرا شـنـیـدنی‌ست            لـبـیک گـفـتن از بـرکاتِ ولایِ ماست